Chaang, Chaang, Chaang
Nohng kheuy hen chaang ruplao
Chaang man toewa tob mai bao
.........
olifant, olifant, olifant
jongen heb je ooit een olifant gezien
een olifant heeft een groot lijf
.......
na heel wat beer Chang zelfs een hele roze gezien...
en wat te denken als je na een avondje stappen dit voor geschoteld krijgt.De Bouy guesthouse brug naar onze hutjes.
Krakend vertrekt de eerste etappe richting Sangkhom, rokend komt de gepimpte truk in beweging. De houten bankjes zitten afgeladen vol en gelukkig wordt de meer dan overmatig grote geluids installatie niet in werking gezet. Het 30 minuten verder gelegen kruispunt van Ban* Tath is het eertse obstakel dat gezwind overwonnen word. Wachtend in de genadeloze ochtendzon duiken er nog 2 verdwaasde toeristen op, en even later ons volgend busje of beter camionetje eraan getafffeld. Niet direct een groene voetstap nalatend sleept het ons naar Pak Chom, een stoffig dorp aan de Mekong.
Drie uur wachten op het programma geeft ons de gelegenheid om ons vol te stouwen met sticky rijst, gegrilde kip en som tam*. Met een lekker brandend gevoel op de lippen leggen we ons te rusten op een bankje aan de oevers van de mighty Mekong. Nog even plassen voor we de bus bemannen en de laatste etappe kan van start gaan. De groene 507 is dik 40 jaar oud, de originele onderdelen zijn op één hand te tellen, de chauffeur is er zeker één van. De geluidsinstallatie gaat onverbiddelijk op maximum, de megafoons vlak boven ons hoofd blèren onophoudelijk aftandse Thaise love songs uit terwijl de kalende buschauffeur vol passie plankgas door de bergen scheurt.
Nightlive in Chiang Khan is eten, walking street* en beer chang. Chiang Khan is een van de nieuwe toeristische hot spots voor de Thaise toerist. Dit gaat als vanzelves gepaard met de eindeloze reeks bizarre snacks, the usual suspects. Na het weekend kabbelt alles rustig op halve kracht door.
Verrek! Bijna verplettert onder onze slippers, niet zeker of dit een likpad of een kuskikker is. Helaas nog niet genoeg beer Chang op om het beestje eens over de rug te likken.....
Het mini Chineesje van hotel Sawang serveert ons nog een laatste maal koffie. En in de frisse ochtenduren hijsen we ons op een sangtaew richting bushalte. Lom Sak - Loei - Chiang Khan is ons wel overwogen masterplan.
Maar Loei zit er volgens de voltallige busdienstomkadering niet echt in, zeker niet als we Chiang Khan nog voor slaaptijd willen halen. Ach, een masterplan werkt nooit, Di Rupo en konsoorten zijn er het levend bewijs van.
Goede raad komt er van plaatselijke Abott en Costello, die blijkbaar zeer goed op de hoogte zijn van het rijlen en zeilen in de desolate busstation. "Go Chumpea, Chumpea... allive alound twelve, go Chiang Khan alound two....". (alive around twelve!!!...ik hoop het) Wij:"are you sure". Abott: "yes, yes he know evelything, he ticket boss" duidend op Costello die breed lachend instemt.
Ach, 't is het proberen waard denken we terwijl we onder lichte dwang op een bus geduwd worden. En zowaar Abott heeft niet gelogen onze lokale Costello blijkt de kaartjesknipper te zijn, wat in ieder geval iets meer vertrouwen geeft in het nieuwe reisplan.
Eén buswissel verder en Chiang Khan aan de Mekong oevers is een feit.
Waarschijnlijk was het de enige plaatselijke busbestuurder die Wat Pha Sorn Kaew niet kende, meer nog ook de kaartjesknipster was totaal onwetend. De Wat is een half uurtje rijden van Som Lak, onze slaapplaats. En duidelijker konden we niet zijn toen we op de bus stapten, ....Wat Pha Sorn Kaew! yes yes we know...klonk het.
We zagen hem in de verte op een heuveltop verschijnen, enige blijdschap maakte zich van ons meester in de gedachte dat we weer een missie volbracht hadden.... maar ondanks ons druk gesticuleer zagen we de tempel links voorbij schuiven, niets wees op enige vertraging...de kaartjesdame deed teken dat we rustig moesten blijven. Alles zou in orde komen. Reeds een drietal kilometers voorbijgeschoten aan ons doel kwam de bus piepend tot stilstand. De busbestuurder, niet heel zeker van zichzelf, wees twijfelend naar een pad links van de weg. "Wat Pha?" klonk het terwijl we van de bus gezet werden.
We stopte een nietsvermoedende Thai die probeerde weg te rijden van het tegenover liggende tankstation. Geen idee wat hij allemaal zei en ik vermoed dat te bescheiden was om ons uit zijn pick-up te zetten, toen we ons zelf voor in zijn auto wurmden. Een ding wisten we, we moesten bij de 7-eleven rechts af (nu dus links af). Giechelend, met twee farang* op zijn voorbank, schudde hij van "yes,yes seven...seven". en voorwaar we waren weer op koers....
Eens bij de 7-eleven, de tempel binnen wandel- en zichtafstand, bracht een van Boedha's handlangers ons nog op een dwaalspoor. Zijn inlichtingen omtrend het te volgen pad waren op zijn minst gezegd compleet ernaast. Doch geen verwijt hier... misschien een test, of ging hij er vanuit dat we zelf het juiste pad moesten vinden. Ach wie weet, niet elke monnik is een even groot licht natuurlijk.
En uiteindelijk zijn we er toch geraakt, en het loonde.
Wat Pha Sorn Kaew of de keramiek tempel is vrij recent. Nog niet volledig klaar en toch reeds een super attractie voor de thaise toeristen. Bijna volledig bekleed met scherven van oude tegels en borden, ganse soepterrines, chinese borden en ander keramisch keukengetuig. Ludiek, kinderlijk maar toch weer echt Thais...
Om eleven laten we Nan voor wat het is en trekken richting Phitsanulok met de boemelbus. Er val altijd wel wat te beleven in de boemelbus en vijf/zes uur later zetten we voet aan wal in het Bon Bon guesthouse. Een nette kamer, vriendelijke mensen al doet de zoon wel een beetje denken aan dikke Benny van het geslacht DePauw; We blijven maar juist voor de nacht en een stevig avondmaal. Al valt dat laatste serieus tegen, zelden zo weinig restaurants te vinden in een toch aanzienlijk omvangrijke stad. Maar goed, de buikjes gevuld, het stof afgeschrobd kruipen we onder de wol.
